Wat deed je voordat je letselschade overkwam?

Het was een prachtige nazomerdag; zondag 25 september 2011; het was 25 graden. Deze datum zal ik niet meer vergeten, omdat een ogenblik van onoplettendheid van een andere verkeersdeelnemer mijn leven voor de daarop volgende maanden beperkte en aan mijn sportiefste hobby’s voorgoed een einde kwam…..

Ik reed op mijn motor op een voorrangsweg en een automobilist gaf geen voorrang. In het volgende ogenblik tolde mijn motor om zijn as en kwam ik ten val op het wegdek. De motor lag daarbij op mijn linkerbeen en trok mij aan mijn been nog een stuk mee over het wegdek.

Wat is je bijgebleven?

Ik kan mij deze ogenblikken nog goed herinneren, het lijkt alsof je alles in slow motion meemaakt. Ik verliet het ziekenhuis …. Met een ‘kop vol zorgen’ hoe het nu allemaal verder moest, een stevig korset om mijn ribben, een gipsspalk om mijn linkerbeen en de halve inventaris van de uitleenwinkel mee naar huis; een rolstoel, een triple stoel, een toiletverhoger, een douchestoel en een paar krukken. Al met al ben ik 4 maanden uit de running geweest, alvorens ik weer volledig kon werken.

Gevolgen waar je allemaal mee te maken krijgt:

Lichamelijk letsel, pijn, slapeloosheid, hulpbehoevend- en afhankelijkheid; opoffering gezinsleden, uitval privé en zakelijk, beperkingen, vrije tijd, materiële schade: motor, motorkleding, motorhelm, kosten van zorgverleners en ambulante hulp, reiskosten, (eigen) vervoer, verzorging, medicijnen, dagelijkse injecties tegen trombose, hulpmiddelen, eigen bijdrages, loonderving, extra kosten dagelijks leven, huishoudelijke hulp e.d.

Mijn linkerbeen was meteen na het ongeval erg gezwollen en vertoonde een deuk, waar het gewicht van de motor (de uitlaat) op had gelegen.Ik ben nog steeds onvast op mijn linkerbeen, de knie is instabiel gebleven. Mijn been is niet meer zo goed geworden als voor het ongeval.

Gezinssituatie, hulpbehoevendheid en afhankelijkheid

Van volledige uitval kon ik na vier maanden alles weer doen, behalve zware wasmanden en vuilniszakken/containers en zware boodschappen. Ik heb wel beperkingen; kan niet meer volledig op mijn been vertrouwen.

Van volledige arbeidsongeschikt vanaf 25 september 2011 heb ik vanaf februari 2012 mijn werk weer kunnen hervatten voor 100%.

Hoe ben je verder gegaan ?

Vanaf het ongeval heb ik mijn vrije tijd niet kunnen besteden zoals ik dat gewoonlijk gewend was. Motor rijden durf ik niet meer, volleyballen kan ik niet meer, dansen gaat ook niet meer en ook mijn jaarlijkse skivakantie heb ik moeten opgeven, omdat is gebleken, dat dit gewoonweg niet meer gaat.

Vanaf december 2011 kon ik zelf weer auto rijden, echter ik merkte dat ik onzeker was geworden in het verkeer en de medeweggebruikers niet meer vertrouwde, vooral in vergelijkbare situaties. Het slijt wel, maar de angst zit er nog steeds in.

Ik verwijt de automobiliste niet dat zij mij heeft aangereden. Niemand doet zoiets met opzet. Ik ben blij dat het met mij nog zo goed is afgelopen. In diezelfde week zijn er een aantal motorrijders dodelijk verongelukt in Nederland.

Heb je vanuit je eigen ervaring een waardevolle tip voor anderen?

Mijn belangenbehartiger heeft in deze periode erg veel voor mij betekend. Vanaf de kennismaking, het allereerste gesprek was ik al opgelucht; er valt een last van je schouders. Ik kon mij volledig op mijn herstel concentreren in de wetenschap dat de rest van de zakelijke, juridische en financiële belangen in goede handen was. Een hele zorg minder!

Er ging geen week voorbij of steevast elke vrijdag nam mijn contactpersoon contact op en informeerde naar de stand van zaken m.b.t. mijn herstel en vroeg of hij nog iets kon doen en of er nog vragen waren. Later bleef hij dit doen, elke 2 weken. Als ‘slachtoffer’ kan ik niet genoeg benadrukken dat dit erg belangrijk is en dat mij dit destijds erg goed heeft gedaan.

Afgezien van de schadevergoedingen en nog een smartegeldvergoeding, die mijn belangenbehartiger voor mij verhaald heeft, doet het je ook persoonlijk erg goed als men je het gevoel heeft dat je er niet alleen voor staat en dat ze de zorgen uit handen nemen en er iemand naar je informeert.

Wat deed je in je dagelijks leven voordat je letselschade overkwam?

Ik ben een voor mijn leeftijd vitale vrouw van 73 jaar. Ik woon zelfstandig en dagelijks loop ik meerdere keren met mijn hond Zwieber een rondje in de directe omgeving van mijn flat.

Wat is je overkomen?

Ik verliet in de vroege ochtend mijn flat om de hond uit te laten. Bij de lift zag ik dat er werkzaamheden waren,  een gedeelte van de toplaag van de vloer was verwijderd. Na een half uurtje kwam ik weer terug. En toen ik op mijn verdieping automatisch de lift uitstapte, kwam ik ten val. De aannemer had in opdracht van de woningbouwvereniging de toplaag van de vloer van de galerij verwijderd. De aannemer had verzuimd dit ook met een bord in de lift te vermelden. Niets vermoedend stapte ik dus 7 cm lager dan dat ik dacht, de lift uit.

In mijn val ben ik gedraaid en heel hard tegen het hek en op de grond geklapt. Ik brak en kneusde ribben, kwam met mijn hoofd op de grond terecht. Ik heb een kwartier in het donker op de grond gelegen want het was vroeg in de ochtend en er waren nog geen mede-bewoners wakker. Ik kon nauwelijks opstaan en ben toen langzaam naar mijn flat gekropen. Toen ik eindelijk in mijn flat was heb ik mijn dochter uit Schiedam en de ambulance gebeld.

Wat is je bijgebleven?

Allereerst was het de immense pijn die de val had teweeggebracht. Ik had al mijn ribben gebroken en mijn gezicht was lelijk beschadigd. Ik ben een alleenstaande vrouw op leeftijd en ik kon niets meer zelfstandig. Ik kon Zwieber niet meer uitlaten en de meest eenvoudige dingen zoals mijzelf aankleden en naar de wc gaan waren opeens grote uitdagingen geworden.

Hoe ben je verder gegaan?

Gelukkig ben ik in deze periode goed opgevangen door mijn dochter en zoon en naaste buren. Ik vond het vreselijk om zo afhankelijk van anderen te zijn. De woningbouwvereniging erkende dat het onvoldoende zichtbaar was dat er werkzaamheden waren. Wat mij goed deed, was dat zij mij een mooie bos bloem stuurden en beloofden alles netjes te regelen.

Desondanks was ik voor weken aan huis gekluisterd. Mijn zoon adviseerde mij contact te leggen met een belangenbehartiger, ik wist niet eens dat dat bestond. De letselschadejurist was zo vriendelijk om mij thuis te bezoeken en dat vond ik heel fijn. Hij heeft alle administratieve zaken voor mij met de woningbouwvereniging afgehandeld en alle geleden kosten voor mij verhaald en het kostte mij niets.  Voel je dus niet bezwaard om hulp in te schakelen, je kunt niet alles alleen.

Heb je vanuit je eigen ervaring een waardevolle tip voor anderen?

Laat je begeleiden door een belangenbehartiger. Zij nemen jouw zorgen helemaal over, ik had al voldoende zorgen om mijn eigen herstel en de zorg voor Zwieber. De financiële vergoeding die ik heb gekregen, beschouw ik als mooie pleister op de wonde.

Wat deed je in het dagelijks leven voordat de letselschade je overkwam?

Ik heb 27 jaar in de gezondheidszorg gewerkt . Ik werkte in het personeelsrestaurant van een verpleegtehuis. De laatste jaren werkte ik als begeleidster in een beschermde woonvorm. Ik werkte 24 uur per week.

Wat is je overkomen?

Op 22 februari 2008 fietste ik over een rotonde. Bij het oversteken werd ik geraakt door een automobiliste die mij geen voorrang gaf. Ik sloeg met mijn hoofd tegen de voorruit en ben over de auto geslagen. Toen kwam ik op het wegdek terecht. Ik kan mijzelf niet alles meer herinneren. Ik heb 20 minuten op straat gelegen voordat de ambulance arriveerde.

Ik heb 10 dagen in het ziekenhuis gelegen. Toen ik ontslagen werd uit het ziekenhuis dacht ik dat ik dat mijzelf goed voelde en ik had mijzelf ten doel gesteld om media mei 2008 weer volledig aan het werk te gaan. Dat lukte niet, ik voel mijzelf niet goed en bleef neurologische klachten houden. In juli 2008 werd ik op advies van de neuroloog opgenomen in een revalidatiecentrum en werkte ik doelgericht aan mijn herstel. Uiteindelijk ben ik 80-100 % afgekeurd en ben ik na 2 jaar ziekte mijn baan kwijtgeraakt. Dit alles als gevolg van een automobilist die mij niet opmerkte toen ik op mijn fiets de rotonde wilde oversteken.

Wat is je bijgebleven, je meest belangrijke herinnering?

Mijn meest belangrijke herinnering is: wanneer je slachtoffer bent van zoiets ingrijpends als een verkeersongeval, dat je in eerste instantie niet weet waar je naar toe moet. Wie je kan je helpen? Wat staat je allemaal te wachten? Je weet niet wat er allemaal op je af komt. De automobiliste erkende de aansprakelijkheid. Ik heb mij toen gericht tot mijn verzekering en de verzekering van de aansprakelijke partij. Al snel resulteerde dit in een strijd tussen de twee verzekeraars waarbij ik aan de zijlijn toe zat te kijken. Wanneer ik zaken wilde aankaarten werd ik niet serieus genomen door de verschillende contactpersonen. Ik ben regelmatig van het kastje naar de muur gestuurd. Ik heb ervaren dat mijn whiplashklachten in het geheel niet serieus genomen werden. Ik heb deze tijd als heel stressvol ervaren en voelde mij erg alleen staan. Het heeft mij belemmerd in mijn herstel.

In 2010 kwam ik na een informatief gesprek erachter dat je je belangen kunt laten behartigen door een professional. LetselVerhalen heeft heel kordaat mijn zaak overgenomen en heeft de juridische en financiële afwikkeling richting de verzekeraars van mij overgenomen. En toen de verzekeraar een belangrijk neurologisch onderzoek in Nijmegen geannuleerd had (ik kwam er pas achter toen ik mij meldde bij de receptie), regelde mijn belangenbehartiger alles om de afspraak op deze dag toch door te laten gaan. Mijn medische dossier werd doorgemaild en er werd zelfs een hotelovernachting geregeld. Er viel een last van mijn schouders en ik had eindelijk het gevoel dat er mijn zaak in goede handen was. Ik kon mijzelf van dat moment concentreren op mijn herstel. En in 2013 heeft LetselVerhalen ook nog een mooie schadevergoeding voor mij gerealiseerd.

Hoe ben je verder gegaan? Op welke wijze heb je weer een toekomst kunnen opbouwen?

Met het uitkeren van de schadevergoeding kan ik na zes jaar eindelijk het boek sluiten. De zaak is nu voor mij volledig afgerond, het leven biedt mij weer kansen en mogelijkheden en dat is onbetaalbaar. Ik heb heel veel steun gehad aan de goede begeleiding van mijn belangenbehartiger. Door de intensieve contacten beschouw ik mijn contactpersoon als een dierbaar familielid.

Ok, ik ben mijn baan kwijtgeraakt, ik was 80 – 100 % afgekeurd. Ik ben nu zes jaar uit het arbeidsproces. En toch heb ik er weer zin in. Ik wil kijken wat ik wel kan. Momenteel word ik door Stichting Werk aan de Winkel begeleid naar passend werk en ik streef ernaar om volgend jaar weer een leuke parttime baan te vinden.

Heb je vanuit je eigen ervaring een waardevolle tip voor andere letselschadeslachtoffers?

Erken dat je niet alles zelf kunt doen en laat je belangen behartigen, en concentreer je op het beter worden. Je hebt je energie veel te hard nodig om zonder stress te herstellen.

Wanneer je niet tevreden bent, of je voelt je niet op je gemak bij je verzekeraar of belangenbehartiger, weet dat je altijd de vrijheid hebt om gratis over te stappen naar een ander bij wie je je beter op je gemak voelt.

Vanaf dag één, je ervaringen en gevoelens noteren in een dagboek. Blijf niet piekeren wanneer je denkt iets te zijn vergeten. Het schrijven in een dagboek heeft mij ook op emotioneel gebied geholpen tijdens het herstelproces.